یادمان «عشق و ایمان» در «دیار یار»

کمبود فضای استراحت در مقابل تعداد زیاد زائران و سختی شرایط، حتی ذره ای از انگیزه عاشقان را در تعبیر رویای سفر به دیار یار کم نکرده است.

به گزارش خبرنگار گولان سقز، عزاداران حسینی به راه افتادند و قدم در مسیرامام حسین برداشتند، پاهای کوچکی به پابوس می روند و با سربند یا حسین بسیج وارانه به دیار یار می روند، در مسیر پیاده روی به سمت کربلا بعضی از موکب ها شرایطی را فراهم کرده اند که محل استراحت زائرین باشد، ما کمبود فضای استراحت در مقابل تعداد زیاد زائران و سختی شرایط، حتی ذره ای از انگیزه عاشقان را در تعبیر رویای سفر به دیار یار کم نکرده است. 

بسیج هر ساله با اجرای برنامه های مختلفی به استقبال از ماه محرم می رود و امسال هم در عزاداری های حسینی همانند گذشته اشک و آه و ناله مردم را با مراسم سوگواری سالار شهیدان در روز عاشورای حسینی با رسم و سوم خود برگزار کرد.

مهمترین قسمت مراسم این روز حرکت دسته های عزاداری و سینه زنی و زنجیر زنی بود دسته ها طبق قرار قبلی و سنت همیشگی از جلوی هیئت های خود شروع به حرکت و با طی کردن مسیری که از قبل مشخص شده به محل هیئت خود باز می گشتند.

بسیجیان که قدم در راه اربعین امام حسین می گذارند به جایی می رسند که باید گفت" عمود سلام " 

زائران با پای پیاده موکب به موکب می روند تا خود را به میعادگاه عاشقان برسانند. زن و مرد پیر و جوان بی توجه به خستگی و طول مسیر می شتابند تا از قافله عشق جا نمانند.

چند عمود بیشتر نمانده، شور و اشتیاق را می توان در چهره ها دید همه آمده اند تا یار را ببینند منزل یار در چند قدمی است
عمود سلام جایی در جاده نجف-کربلا است که دیگر گنبد و بارگاه حرم حضرت اباالفضل(ع) نمایان می‌شود. اشک شوق و انتظار در صحنه‌های وصال زوار بعد از چند روز پیاده‌روی دیدنی است.

 زائران حسینی بعد از چند روز پیاده روی به عمود سلام می‌رسند و بارگاه قمر بنی‌هاشم(ع) را می‌بینند. حال و روز زائران در لحظه رسیدن به عمود سلام دیدنی است.

بالاخره به حرم یار رسیدیم، سفر پیاده اما سوار بر بال فرشتگان خیل عظیم مشتاقان و عاشقان اباعبدالله الحسین (ع) اینجا در قطعه‌ای از بهشت به سرانجام رسیده است.

عاشقانی که کیلومترها پیاده‌روی کردند و سختی راه را به جان خریدند تا لایق نیم نگاهی از حضرت عشق، آن هم در خاک کربلا باشند، خاکی که روزگاری دور شاهد محشری اسف‌بار از بی شرمی و جسارت اهالی کوفه و چشم به راهان فرزند علی (ع) بود، مردمانی دنیاطلب و دین فروش که امام معصوم خود را در خانه‌شان سر بریدند و آل محمد (ص) را در بیابان ها به اسارت بردند.

آری در کربلا که باشی چشم دل بی اذن، رو به حقایق باز می شود و قلب از دردهای وصف ناپذیر مولایمان حسین (ع) می‌سوزد و می‌سازد، اشک ها بی اختیار جاری می شوند و همچون سیلی سرکش بر جان تشنه از عشق به مظلومیت اولاد علی (ع) می بارند و بر روح ناآرامت می تازند.

اربعین حسینی در کربلا شوری دیگر دارد، وصفی ناشدنی، آهی سرکش، سوزی جان گداز و ناله‌ای سنگ شکن.

اینها و صدها منظره دیگر را پیش از این در خواب هم نمی توان دید! اشتیاقی تمام نشدنی در پیمودن راهی که فقط با قدرت گرفتن از نیرویی ماورایی به سرمنزل مقصود می رسد. مردمانی که فرقی نمی کرد اولین سفرشان به کربلا بود یا چندمین، بی تابی های گاه و بیگاه برای وصال در حرم یار در چشمان همگی شان موج می زد. چشمانی که در رسیدن به نور یقین داشتند و دل هایی که برای آرام گرفتن هنگام نزدیکی به منشاء آرامش، مطمئن بودند.

اینجا پاسخ شیرین پروردگار به دعای «اللهم الرزقنا زیارة الحسین فی الدنیا و شفاعة الحسین فی الاخرة» است. اینجا، کربلاست. براتی که به زوار الحسین اعطا شده است.

نویسنده: آراس قربانی پور

انتهای خبر/

برچسب ها :

نظرات کاربران :

دیدگاه های ارسالی شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد.
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

نام	*
کد امنیتی