یادداشت اختصاصی/

نمایندگی مجلس، پُست یا مسؤولیت؟!

در قاموس فرهنگ نانوشته سیاسی کشور دو نوع نگاه نسبت به نمایندگی مجلس وجود دارد، یک نگاه اینست که نماینده شدن را عبارت از یک پُست سیاسی جهت بدست آوردن صرف قدرت میداند.

به گزارش خبرنگار گولان سقز، دارنده ی این نگاه دارای رفتار سیاسی خاص خود چه درهنگام تبلیغات و جمع آوری رأی و چه بعد از بدست آوردن رأی و فتح کرسی قدرت می باشد. اهرمهای کاندید پُست طلب در موسوم جمع آوری رأی عبارتند از：زر، زور و تزویر.

کاندید پُست طلب وعده ی پُست به اشخاص میدهد، وعده ی دروغین استخدام و بکارگیری میدهد، وعده ی فتح وظفر و سیادت و سروری قبیله رامیدهد، اگر استاد دانشگاه است کیسه ی نمره را شُل می کند، اگر دکتر است معالجه را رایگان می کند، اگر رئیس دستگاه است ازچند سال قبل مهره چینی می کند، او غذا توزیع می کند ، سفره می اندازد و اطعام می دهد و پول هنگفت هزینه می کند چون امیدوار است همه را بعداً بدست می آورد.

درِخانه به خانه مردم میرود و از ایشان التماس رأی دارد چون که می خواهد به پُست و نان و نوایی برسد گدایی رأی می کند، به همین خاطر مادر و اهل منزل را با قسم و قرآن درِ خانه ی مردم می فرستد، مردم فقیر و بی نوا را فریب میدهد و رأی آنان را با پول حامیان پولدار خود می خرد، او مردمان فقیر را با فریب پول به استحمار می کشاند.

کاندیدای پُست طلب  فعلا از دو عنصر تزویر و زر استفاده نموده است و هنگامی که نماینده شد عنصر زور را نیز با دو عنصر دیگر وارد میدان می کند.

او از فردای پسِ نماینده شدن شروع به فشار بر وزرای دولت جهت برکناری مدیران استانی و محلی و بکارگیری افرادی می کند که تنها شایستگی شان داشتن نسبت قومی قبیله ای و هواداری از وی میباشد بدون آنکه بفهمد که شأن نماینده فقط تقنیین و نظارت است، و باز بدون آنکه وجدان داشته باشد اداره خلق را نباید به نااهل سپرد، او بدنبال حل مشکل پیمانکار حامی خود که بدهکار بانک است می باشد تاگرفتن طرحهای تولیدی سودآور برای اقوام وخویشان و قس علیهذا ....

او حتی اگر بدنبال پروژه ای استانی می رود با نگاهی تبلیغاتی معطوف به دور بعدی انتخابات میرود به همین دلیل هم موفق نمی شود و استانی که چنین نماینده ای دارد همچنان درجا میزند و برای محرومیتش سالهای سال درعزاست. 

 اما کسی که نگاهش به نمایندگی مجلس نگاه یک انسان مسؤولیت پذیراست، که هم به خودآگاهی فردی رسیده، یعنی خودش را و تواناییش را ومسؤولیتهایش شناخته است و هم به خود آگاهی اجتماعی یعنی به درکی واضح و روشن از دردها و رنجهای جامعه و شناخت موقعیت این جامعه در شعاع تاریخ و جغرافیا و فهم داشته و نداشته های آن از جمیع جهات رسیده است.

یک چنین فردی خود را مسؤول میداند تا خلق را به استحمار نکشاند، او چون می خواهد بار دردهای مردم را بردوش بکشد، هرگز در فکر فریب آنها با وعدهای دروغین نیست.

 بیشتر از آنکه او بدنبال خواهش و التماس برای جلب آرا باشد این مردمند که از او مسؤولیت پذیری می خواهند، او مسؤولیت خود را فقط در معرفی خود میداند و وقتی نماینده شد به مردمان شهر ودیارش به یک  چشم می نگرد و بدنبال آن خواهد بود تا در ارائه و تصویب طرحهایی شرکت کند که منافع همگان را تامین کند و خیر عموم را بر خیر خود و اقربا ترجیح می دهد.

آری تنها اینگونه است که اهالی این دیارطعم رشد و شکوفایی و پیشرفت در تمام زمینه ها راخواهند چشید.

به امید آنروز که طعم تلخ رنجهایمان از یاد من و تو برود و این ممکن نیست مگر به تشخیص نماینده ی پُست طلب از نماینده ی مسؤولیت پذیر.
یادداشت از: عرفان مصطفی

انتهای پیام/

برچسب ها :

نظرات کاربران :

دیدگاه های ارسالی شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد.
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

نام	*
کد امنیتی