ﺁﯾﺎ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﺩﺭ ﺳﻘﺰ ﺩﻻﯾﻞ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺩﺍﺭﺩ؟

ﮐﯿﻮﺍﻥ ﺟﻼﻟﯽ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﺑﺎ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺘﯽ، ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺩﻻﯾﻞ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺳﻘﺰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .

به گزارش گولان سقز، ﺩﺭ ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﻩﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﻭ ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۱۵ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﯾﺎ ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺳﻘﺰ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﺣﺎﻭﯼ ﭘﯿﺎﻡﻫﺎﯼ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﯾﻦ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺳﻌﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺩﻗﯿﻖ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺎﻩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ .

ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺟﻬﺖ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻭ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻣﺎﺭ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﺭ ﺳﻘﺰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ .

ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﯿﺮ ﺁﻣﺎﺭ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﺳﻘﺰ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﺍﻓﺰﺍﯾﺸﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺭ ﻧﺮﺥ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺭ ﻧﺮﺥ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﻭ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻧﺎﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻋﻠﺖ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺰﻣﺎﻧﯽﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺩﻗﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺩ؛ ﻭﻟﯽ ﺑﯽﺷﮏ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ‌ ﯾﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺍﻣﻨﯽ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﻐﻞ، ﺭﻭﯼ ﺷﺎﺧﺺﻫﺎﯼ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ ﺳﻼﻣﺖ ﻓﮑﺮﯼ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺛﺮﮔﺬﺍﺭ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺑﻌﺪ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ، ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ، ﻣﻮﺍﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ، ﺻﺮﻓﺎً ﻓﻘﺮ، ﯾﮏ ﻓﺎﮐﺘﻮﺭ ﺭﯾﺴﮏ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺳﻘﻮﻁ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺍﺳﺖ .

ﺁﻣﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ۴۵ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﯿﺮ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽﻫﺎ ۶۰ ﺩﺭﺻﺪ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻧﺮﺥ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﺮﮒ ﻭ ﻣﯿﺮ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﻫﺮ ۴۰ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺮﺥ ﺳﺎﻻﻧﻪ ﻣﺮﮒ ﻭ ﻣﯿﺮ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ۱۱-۱۲ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ۱۰۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺍﺳﺖ . ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪﻭﺩ ۹۰ ﻧﻔﺮ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺟﺎﻥ ﻣﯽﺳﭙﺎﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﮒ ﻭ ﻣﯿﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺁﺳﯿﺎﯾﯽ ﺭﺥ ﻣﯽﺩﻫﺪ . ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺮﺥ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﺪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺎ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺩﺭﺍﺯﻣﺪﺕ ﺍﺳﺖ، ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻃﺒﻖ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻫﺮﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۸۰۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ۱۵ ﺗﺎ ۲۹ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ، ﺩﻭﻣﯿﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﺮﮒ ﻭ ﻣﯿﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ . ﺍﮔﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺁﻣﺎﺭ ﻓﻮﻕ ﻟﺤﺎﻅ ﮐﻨﯿﻢ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻟﯿﻞ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ . ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۷۵ ﺩﺭﺻﺪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽﻫﺎﯼ ﺻﻮﺭﺕﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺑﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﯾﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﺥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ۴ ۱/ ﺩﺭﺻﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒﻫﺎﯼ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﯿﺰ ﺷﺎﯾﺎﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﻭ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺍﺧﺬﺷﺪﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺁﻣﺎﺭ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ‏( ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺍﺳﺖ ‏) ﺑﺎ ﻣﺪﺍﺧﻼﺕ ﮐﻢﻫﺰﯾﻨﻪﺍﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﺎﻫﺶ ﺍﺳﺖ .

ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻌﻀﻼﺕ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺳﻘﺰ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺩﺭﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻮﺍﺩ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺍﺳﺖ . ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻗﻄﻌﯽ ﺑﺎ ﻗﺎﭼﺎﻕ ﺳﯿﺎﻧﻮﺭ ﻭ ﻗﺮﺹ ﺑﺮﻧﺞ ﮐﻪ ﻋﻠﻞ ﻋﻤﺪﻩ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽﻫﺎﺳﺖ، ﺣﺘﻤﺎً ﺍﺛﺮ ﻣﻌﻨﺎﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﮐﺎﻫﺶ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺍﺭﺩ . ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﺻﺘﺎً ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺳﻘﺰ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺁﺳﯿﺐﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺍﻧﮑﺎﺭ ‌ ﯾﺎ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻣﺎﺭ ﻭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻣﺪﻭﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ . ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺁﻣﺎﺭ ﻣﻨﺘﺸﺮﺷﺪﻩ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽﻫﺎﯼ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۹۳ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ۱۱ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﮐﻞ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺣﺪﻭﺩ ۱۴ ﺩﺭﺻﺪﯼ ﺍﯾﻦ ﺭﻗﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻣﺎﺭ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﺎﻝ ۱۳۹۲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .

ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻓﻮﺕﺷﺪﻩ ﺣﺪﻭﺩ ۳۰ ﺩﺭﺻﺪ ﺯﻥ ﻭ ۷۰ ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ . ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻭ ﺑﺤﺮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺮﺥ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻏﺮﺑﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﯾﻼﻡ ﺑﺎ ﻧﺮﺥ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ۶ ۱۱/ ﺩﺭﺻﺪ ‏( ﺭﺗﺒﻪ ۱۴ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ۳۱ ﺍﺳﺘﺎﻥ ‏) ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻋﺪﺩ ﺷﺎﺧﺺ ﺳﺎﻻﻧﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ۷۲ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﻫﺮ ۱۰۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﺳﺎﻻﻧﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ۱۱ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﻫﺮ ۱۰۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻧﺮﺥ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻟﺮﺳﺘﺎﻥ ‏( ﺑﺎ ۴ ۸/ ﻧﻔﺮ ‏) ، ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ‏( ﺑﺎ ۲ ۸/ ﻧﻔﺮ ‏) ، ﺳﻤﻨﺎﻥ ‏( ﺑﺎ ۶ ۷/ ﻧﻔﺮ ‏) ﻭ ﮐﻬﮕﯿﻠﻮﯾﻪ ﻭ ﺑﻮﯾﺮﺍﺣﻤﺪ ‏( ﺑﺎ ۵ ۷/ ﻧﻔﺮ ‏) ﻫﺴﺘﻨﺪ .

ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻌﻤﯿﻢ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﺮﺭﺳﯽﻫﺎﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺩ . ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﻐﻞ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺗﻮﺳﻌﻪﯾﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﻪﻫﺎﯼ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻗﻮﯼﺗﺮﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﮐﻤﺮﻧﮓﺗﺮ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﺻﺪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻟﺰﻭﻣﺎً ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺣﻤﺎﯾﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺻﺪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺯﯾﺮﺧﻂ ﻓﻘﺮ، ﺑﯿﮑﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺑﯿﮑﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻋﻤﯿﻖﺗﺮﯼ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻗﻮﯼﺗﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺛﺮ ﺁﻣﻮﺯﻩﻫﺎﯼ ﺩﯾﻨﯽ ﻭ ﺗﻘﺒﯿﺢ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﺑﺮﺭﻭﯼ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻭﻗﻮﻉ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻓﺮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ﺧﻨﺜﯽﮐﻨﻨﺪﻩ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺍﺯ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ ﺍﻧﺠﺎﻡﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻋﻼﻡ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺮﺥ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ.

ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺟﺪﯼﺗﺮﯾﻦ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺮﮒ ﻓﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺩﺍﺭﺩ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﻥ ﻓﺮﺩ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺭﻭﺍﻧﯽ، ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ . ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺛﺮﻭﺕ ﻭ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ .

ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽﻫﺎﯼ ﺻﻮﺭﺕﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻬﺮﻩﺭﻭﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ . ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﺗﺤﺼﯿﻼﺕ ﻓﺮﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺷﺖ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻓﺮﺩ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺯﯾﺎﻥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ .

ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﻣﻮﺿﻮﻋﻪ، ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺑﻪﺧﻮﺩﯼﺧﻮﺩ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ . ﻭﻟﯿﮑﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻣﺰﻣﻦ، ﺷﯿﺰﻭﻓﺮﻧﯽ، ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﻭﺷﺨﺼﯿﺘﯽ، ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ، ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﺭ ﻣﺼﺮﻑ ﺧﻮﺭﺍﮐﯽﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﺧﻮﺭﯼ ﻭ ﺑﯽﺍﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﻋﺼﺒﯽ، ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺑﺎﻻﺗﺮﯼ ﺭﺥ ﺩﻫﺪ.

ﻭﺟﻮﺩ ﺑﺮﺧﯽ ﺗﺎﺑﻮﻫﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﮕﯿﺮﯼ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻣﻮﺛﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺳﻼﻣﺖ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺪﻭﻥ ﻭ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﻮﺩ . ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﺻﻮﺭﺕﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﮐﻮﺩ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﻐﻞ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺍﺭﺗﮑﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ۵ ۲/ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ ﻭ ﺗﺎ ۱۲-۱۶ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺷﺎﻏﻞ ۲ ۱/ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻧﺮﺥ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ . ﻻﺯﻡ ﺑﻪ ﺫﮐﺮ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﻐﻞ ﻫﻢ ﺳﺒﺐ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﺭﻭﺣﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻭ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮﯼ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ . ﻧﺮﺥ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺁﺳﯿﺐﭘﺬﯾﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ ‏( ﺁﺳﯿﺐﭘﺬﯾﺮﯼ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ‌ ﯾﺎ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ‏) . ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺗﺼﻮﺭ ﻏﻠﻂ ﻋﻤﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺭﯾﺴﮏ ﺟﻬﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺠﺪﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖﻫﺎﯼ ﺭﻭﺣﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﮐﺎﻫﺶ ﺭﯾﺴﮏ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻣﺠﺪﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺛﺮﮔﺬﺍﺭ ﺍﺳﺖ.

ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺳﺎﺩﻩﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺗﺨﻤﯿﻦ ﺍﺯ ﺿﺮﺭ ﻣﺎﻟﯽ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽﻫﺎﯼ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺁﻣﺎﺭ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻨﯽ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﻔﯿﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺍﻧﺒﺎﺷﺖ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﺗﺤﺼﯿﻼﺕ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺭﻗﻢ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺭﺳﯿﺪ .

ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻤﻊﺑﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﺭﮐﻮﺩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻭ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺮﺥ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺳﺖ . ﺟﻬﺖ ﮐﺎﻫﺶ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﯾﻦ ﻣﺼﯿﺒﺖﻫﺎ، ﺭﺍﻩﺣﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻭﺿﻊ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎً ﺩﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩﻣﺪﺕ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﮐﺎﺭﮔﺮﻭﻫﯽ ﻭﯾﮋﻩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺭﯾﺴﮏ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻭ ﺗﺤﺖ ﺩﺭﻣﺎﻥﻫﺎﯼ ﻭﯾﮋﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻟﺰﻭﻡ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﻣﺸﺎﻭﺭﻩﻫﺎﯼ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﭘﺮﺭﻧﮓﺗﺮ ﮐﻨﺪ.

ـ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺧﺒﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ .

منبع:کردپرس

انتهای پیام/

برچسب ها :

نظرات کاربران :

دیدگاه های ارسالی شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد.
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

نام	*
کد امنیتی